Kleine reünie van de MAVO

Ja, daar staan ze om mijn bed, de klasgenoten van de oergezellige MAVO - tijd. Wat was het heerlijk om elkaar weer te zien, een middag om niet meer te vergeten. Oude verhalen kunnen je zo weemoedig maken, maar toch ook een glimlach om je mond brengen, hoewel die nu niet te zien was door het mondkapje. Wat bijzonder dat ze mij kwamen bezoeken, zo spontaan, zo meelevend, zo ontzettend fijn. De klasgenoten van toen, de stoere jongens van toen, die mij niet zagen ( dat stille meisje) zijn nu volwassen ietwat grijs en kalende mannen, die de zestig jaar zijn gepasseerd, maar nu toch naar dat "kleine meisje van toen" komen kijken, dat is toch geweldig. En dan Nelleke, de zachte lieve Nelleke, die nog precies op het meisje van vroeger lijkt, die twee jaar geleden ook bij mij op bezoek kwam en nu weer. Zo trouw was ze vroeger, zo trouw is ze nog, helemaal uit Delfgauw komt ze haar verlamde klasgenootje van vroeger opzoeken, dat is toch ook geweldig! Ze houdt net als ik van geschiedenis, ze duikt net als ik graag in de archieven, ze zoekt net als ik naar de wortels van ons bestaan en ze heeft net als ik veel boeken gelezen. Nelleke heeft dan ook een functie in een bibliotheek, wat precies bij haar past en mij ook wel wat lijkt. Wat is er mooier dan te werken tussen boeken, die allemaal strak in het gelid op een plank staan, te wachten tot een liefhebber het in de handen neemt. Boeken hebben zo iets moois, die geven gespreksstof, die geven een band, als je iemand ontmoet, die ook van boeken houdt . Die band heb ik met Nelleke. En dan Anton, de jongen met een dubbele achternaam, die het in de MAVO-tijd maar simpel hield en zich Anton de Joode noemde, maar in werkelijkheid  Van Wendel de Joode heette. De goedlachse Anton, zoon van de schilder, heb ik nog vaak ontmoet, want hij was vroeger een dorpsgenoot en dat is hij nog, is ook al vaker op bezoek geweest. Zijn jong overleden vader zie ik nog voor me, toen hij ons ouderlijk huis in de verf moest zetten, wat een heel karwei was, omdat we een nogal hoog huis hadden. Het schilderen gebeurde met een ladder, die elke keer verzet moest worden en waar wij als kinderen met ontzag naar keken. Het maakte op mijn jongere broer ook vast veel indruk, want als er iemand aan hem vroeg : wat wil je later worden, dan zei hij : ik wil Joode worden. Ja, de Joode hoorde bij schilder en schilder hoorde bij de Joode, dan is het ook te begrijpen, dat je als zes / zevenjarige jongen zegt : ik wil Joode worden. Anton heeft de laatste jaren heel wat meegemaakt, was er weer bovenop gekomen na een ernstige ziekte, maar een volgende ziekte trof hem en later weer een andere ziekte. Desondanks had hij de moed om op die maandag ook van de partij te zijn, toen ik een berichtje naar hem stuurde, dat er een paar klasgenoten bij mij zouden komen. Dat is niet alleen geweldig, maar ook heel moedig en doordat we allebei ziek zijn, schept dat toch ook een band. Dan hebben we nog de twee met dezelfde voornaam, Gerard Hardeman en Gerard Brouwer, die er ook een hele reis voor overhadden om mij te bezoeken, wat ik voor de zoveelste keer geweldig vond. Gerard Hardeman, die eerst op een andere school had gezeten, kwam er bij ons bij, toen we naar de tweede klas gingen. Hij zag er al heel volwassen uit en toen hij dan ook ´s morgens op het schoolplein liep, dacht ik : we hebben er een leuke jonge leraar bij, maar tot mijn verbazing zag ik die leuke leraar niet vóór de klas staan, maar ín de klas zitten, hij was een klasgenoot van ons, nou, dat was natuurlijk nog leuker! Hij kwam van over de Rijn vandaan, misschien zijn ze daar eerder volwassen. Gerard is bakker van beroep, woont in Wijk en Aalburg, kan praten als Brugman, reist de hele wereld rond en is begaan met minder bedeelde mensen op deze aardbol. Vol verve vertelde hij over de alledaagse dingen in zijn leven. Zijn donkere haardos van de MAVO-tijd is hij finaal kwijt, dus veranderd was hij wel, maar zijn vriendelijke ogen zijn nog net als vroeger. Hij heeft nog heel veel idealen, werkt dag en nacht en begint nog aan een derde bakkerswinkel. Het was echt mooi om naar zijn gebabbel te luisteren. De andere Gerard woont in Alkmaar, is verpleegkundige op de Intensive Care van het ziekenhuis daar, is getrouwd met een Janneke, die hij ook simpel Jan noemt, net zoals mijn man mij ook altijd Jan noemde. Gerard Brouwer was op de lagere school al geliefd bij de meisjes. Ja, zal iedereen denken, hoe weet je dat nu, je zat toch op de Gereformeerde school en hij op de Hervormde? Dat klopt helemaal, maar in de zesde klas (zo heette dat toen) , was er met de Citotoets op onze school niet genoeg ruimte en dus moest er een gedeelte van de klas naar de Hervormde school en ik was daar ook bij. In de pauze deden we kringspelletjes en mijn oog viel op de knapste jongen van de klas, van wie ik de naam toen nog niet wist, maar enkele maanden later klasgenoot werd op de MAVO, Gerard Brouwer. Hij is ook al een keer eerder op bezoek geweest, bijzonder toch om helemaal vanuit Alkmaar bij mij op bezoek te komen. Mooie kerel is het, begon meteen Heuses te "proaten", terwijl hij het dorp al jaren uit is en nu in de stad woont, waar eens "De Victorie" begon. Het was vroeger oergezellig op de MAVO, maar dat was het ook op die maandagmiddag, echt ouderwets gezellig. Maar er was nog een klasgenoot bij, die de foto heeft gemaakt en dat is mijn eigen zus. Marga zat ook bij ons in de klas, één jaar ouder dan ik ben. Ze heeft eerst een jaar op de Huishoudschool gezeten, maar werd aan het einde van het eerste schooljaar bij de directrice geroepen, omdat ze met haar talen en wiskundeknobbel niet op de Huishoudschool thuis hoorde en toen gelijk met mij naar de MAVO is gegaan. Hoe vaak wij de vraag kregen : zijn jullie een tweeling, weet ik niet meer, maar heel heel vaak. Met veel geduld vertelde Marga het verhaal. We maakten altijd samen het huiswerk en overhoorden elkaar uitentreure. Frans vonden we allebei een prachtige taal en ik herinner onze overhoormethode nog heel goed, de ene zei : Ouvrez la porte en de andere deed de deur dan open, of : Ferme le livre en dan deed de andere het boek dicht. Het resultaat was te zien op onze rapporten, waar we toch wel een beetje trots op waren. Ja, we konden heel goed met elkaar, maar tja, terwijl Marga aan elke vinger wel een jongen kon krijgen, zagen ze mij niet eens staan. Ze had een keer sjans met een jongen (niet uit onze klas), van wie ze een liefdesbriefje had gekregen. We zaten samen aan het huiswerk, toen ze zei : Ik weet heel niet wat ik moet terug schrijven, terwijl ze haar balpen boven het nog lege vel papier hield. Ik zei : Kom maar hier met dat papier, ik schrijf het wel. Opgelucht begon ze aan het huiswerk en ik schreef mijn eerste liefdesbrief, weliswaar voor mijn zus, maar toch vond ik het wel spannend. Zo kan ik wel doorgaan met vertellen, maar dat hopen we nog een keer te doen. De kleine reünie, die we maandagmiddag hadden, was knots gezellig en nu heb ik beloofd om een reünie te organiseren voor DV volgend jaar. Dus als er klasgenoten zijn, die dit lezen en interesse hebben in een ontmoeting met oud klasgenoten, stuur mij dan een bericht via Facebook of WhatsApp, mijn nummer is : 0626747791, mailen kan ook naar jannekeklaassen1959@gmail.com

Alvast bedankt!!